بهونه

گاهی پس تمام داد و دعواها، بهانه گیری ها و غر زدن ها، گریه های وقت و بی وقت فقط دلتنگی است و بس… غم و نگرانی نبودن و از دست دادنت است که حتی به دکمه پیراهنت هم حسادت می کنم وگرنه کسی که بخواهد برود در را محکم نمی بندد که بفهمی دلبر جان، آرام و بی صدا جوری کوله بار دلش را جمع می کند و خودش را بر میدارد می رود که انگار از اول هم نبوده…